Αρχή

Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω.
Την ώρα που το ρολόι χτυπούσε δώδεκα
ο κόσμος όλος γκρεμιζόταν συθέμελα.
Περπατούσα, ενώ πίσω μου βυθίζονταν γέφυρες
και κατέρρεαν ουρανοξύστες.

Καμπάνες χτυπούσαν για τελευταία φορά,
πριν βυθιστούν για πάντα στην άβυσσο.
Ένας κεραυνός έπεσε και χτύπησε το δέντρο
που με τα κλαδιά του σκέπαζε όλη την οικουμένη.
Τα σκοτεινά κλαδιά του λαμπάδιασαν σαν πυροτεχνήματα
στο κέντρο του ολοκληρωτικού χαλασμού.
Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω.
Μονάχα προχωρούσα.
Τα πόδια μου βυθίζονταν στο χώμα,
σαν η πόλη να θέλει να με καταπιεί
ώστε να μείνω παντοτινός δέσμιος της.
Το χορτάρι τυλιγόταν στα πόδια μου για να με ρίξει
μα εγώ πεισματικά προχωρούσα.
Ο κόσμος αυτός έπρεπε να σβήσει.
Τώρα.
Με θόρυβο και σκόνη, όπως γεννήθηκε.
Χωρίς αναβολές και ενδοιασμούς.
Μονάχα έτσι, ίσως αύριο ένα λουλούδι φυτρώσει στα χαλάσματα.
Τότε θα γυρίσω.
Θα χτίσω το Σύμπαν από την αρχή.