Τολμών

Αλγοριθμικά.
Με το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και ξανά το ίδιο.
Περνούσαν τα μέτρα και τα χιλιόμετρα.
Τα δέντρα έφευγαν από δίπλα του προχωρώντας πίσω.
Και ύστερα το ίδιο τα βουνά και οι χώρες.
Ήλιος και βροχή, χαλάζι και αέρας.
Νερό, άμμος πέτρα και σκόνη.
Προχωρούσε ευθεία χωρίς να κοιτά πίσω.
Φοβόταν μη γίνει άγαλμα όπως τόσοι και τόσοι.
Μη μείνει στο ίδιο μέρος δέσμιος του πάντοτε και του ποτέ.
Εκεί που οι αλυσίδες τρίζουν από τη συνήθεια και σκουριάζουν από την ανία.
Στο μέρος που οι νύχτες δεν έχουν πυροτεχνήματα και ξεθωριάζουν πεθαίνοντας το ξημέρωμα,
θυσία σε μια αυγή χωρίς κόκκινο.
Δεν ήξερε που πάει, μονάχα προχωρούσε.
Οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια.
Τα μαλλιά του άσπρισαν και το πρόσωπό του άλλαξε.
Μόνο τα μάτια του έμειναν ίδια να θυμίζουν πως ήταν εκείνος που τόλμησε.
Κέρδισε, έχασε κανείς δεν έμαθε.
Μα ήταν εκείνος ο μόνος που τόλμησε.