Ακόμη μια νύχτα στο μπαλκόνι. Πάνω στο ξύλινο τραπέζι εκτός από το λάπτοπ υπάρχει ένα πλήθος από ετερόκλητα αντικείμενα: ένα μπουκάλι νερό (μα όχι ποτήρια), ένα κουβάρι μαλλί για πλέξιμο σε κίτρινη παστέλ απόχρωση, ένα πον πον στην ίδια απόχρωση, ένα βιβλίο τεχνητής νοημοσύνης, μερικά στυλό, κινητό, ψαλίδι και κάμποσα ψαλιδισμένα χαρτιά. Αυτό το συνονθύλευμα ίσως μαρτυρά και κάτι για μένα. Μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Συνήθως ταυτόχρονα. Αυτό είναι κάτι σαν ευχή και κατάρα συγχρόνως. Δεν πλήττω σχεδόν ποτέ. Δυσκολεύομαι πολύ όταν ο στόχος είναι ένας και μοναδικός. Το χειρότερο; Έχω μια μεγάλη λίστα στο μυαλό μου με πράγματα που άρχισα και δεν τελείωσα ποτέ. Βέβαια το να τελειώνω τα πιο σημαντικά και να αφήνω στο ντουλάπι στης λησμονιάς τα υποδεέστερα δε με ενοχλεί ιδιαίτερα όσο το έχω υπό τον έλεγχό μου.
Η σχέση μου με το γράψιμο; Ακαθόριστη. Γράφω όταν βαριέμαι, όταν λυπάμαι, όταν χαίρομαι. Υπάρχουν φορές που το να γράφω με βοηθά. Άλλες φορές πάλι δε μπορώ καν να βάλλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το σίγουρο είναι πως τελευταία δε γράφω συχνά. Ίσως αυτό γίνεται όταν είσαι σε ισορροπία καθώς παλιότερα "εκμεταλλεύτηκα" το γράψιμο (αποφεύγω συστηματικά τη λέξη συγγραφή) μόνο και μόνο για να νιώσω ανακούφιση. Το μόνο βέβαιο είναι πως με τα γραπτά μου έχω τη σχέση που είχε η Μήδεια με τα παιδιά της. Τα σκοτώνω. Δεν είμαι σίγουρη για το γιατί, λίγα όμως έχουν επιζήσει. Ιδιαίτερα τα χειρόγραφα. Μάλλον το delete δεν μου φαίνεται και τόσο δραστικός τρόπος αφανισμού όσο ο πατροπαράδοτος χαρτοπόλεμος. Εξαφανίζω ό,τι γράφω, σε αντίθεση με το ότι σκιτσάρω, που όσο κι αν είναι κάτω του μετρίου θα το κρατήσω ευλαβικά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αναβλητικότητα μου κάνουν το μέλλον αυτού του μπλογκ δυσοίωνο.
Γιατί όμως θραύσματα;
Ίσως γιατί το ότι θυμόμαστε είναι τελικά στιγμές. Ακόμη και η ευτυχία. Δεν υπάρχει πραγματικά σαν κάτι απόλυτο είναι ένα άθροισμα στιγμών. Η ζωή είναι σε μεγάλο βαθμό πολύπλοκη για να της κολλήσουμε μια ταμπέλα. Ο καθένας (όπως και η ζωή του) είναι μοναδικός, το ίδιο καλούπι δε χρησιμοποιείται δύο φορές. Όμως κατά βάθος μοιραζόμαστε όλοι σχεδόν παρόμοιες εμπειρίες και στόχους. αναζητούμε την αποδοχή, την επιτυχία, τη συντροφικότητα. Με άλλα λόγια την ευτυχία. Το πολύπλοκο μοτίβο της ζωής αλλά και της καθημερινότητας είναι ένα φράκταλ. 'Εχει άπειρη πολυπλοκότητα, μα σε όποια σημείο και αν εστιάσεις θα δεις κάτι που το βλέπεις και αλλού, και αλλού και αλλού. Αυτή ήταν η ιδέα πίσω από τα θραύσματα. Καθημερινές ιστορίες, όπως τις βλέπω εγώ με μια βεβαιότητα ότι κάπου κάποιοι άλλοι θα κάνουν τις ίδιες σκέψεις και θα ζουν παρόμοια περιστατικά. Βέβαια πάντα θα αλλάζει η οπτική γωνία. Μπορεί αυτό να είναι το μυστικό της πολυπλοκότητας της ζωής.
Η σχέση μου με το γράψιμο; Ακαθόριστη. Γράφω όταν βαριέμαι, όταν λυπάμαι, όταν χαίρομαι. Υπάρχουν φορές που το να γράφω με βοηθά. Άλλες φορές πάλι δε μπορώ καν να βάλλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το σίγουρο είναι πως τελευταία δε γράφω συχνά. Ίσως αυτό γίνεται όταν είσαι σε ισορροπία καθώς παλιότερα "εκμεταλλεύτηκα" το γράψιμο (αποφεύγω συστηματικά τη λέξη συγγραφή) μόνο και μόνο για να νιώσω ανακούφιση. Το μόνο βέβαιο είναι πως με τα γραπτά μου έχω τη σχέση που είχε η Μήδεια με τα παιδιά της. Τα σκοτώνω. Δεν είμαι σίγουρη για το γιατί, λίγα όμως έχουν επιζήσει. Ιδιαίτερα τα χειρόγραφα. Μάλλον το delete δεν μου φαίνεται και τόσο δραστικός τρόπος αφανισμού όσο ο πατροπαράδοτος χαρτοπόλεμος. Εξαφανίζω ό,τι γράφω, σε αντίθεση με το ότι σκιτσάρω, που όσο κι αν είναι κάτω του μετρίου θα το κρατήσω ευλαβικά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αναβλητικότητα μου κάνουν το μέλλον αυτού του μπλογκ δυσοίωνο.
Γιατί όμως θραύσματα;
Ίσως γιατί το ότι θυμόμαστε είναι τελικά στιγμές. Ακόμη και η ευτυχία. Δεν υπάρχει πραγματικά σαν κάτι απόλυτο είναι ένα άθροισμα στιγμών. Η ζωή είναι σε μεγάλο βαθμό πολύπλοκη για να της κολλήσουμε μια ταμπέλα. Ο καθένας (όπως και η ζωή του) είναι μοναδικός, το ίδιο καλούπι δε χρησιμοποιείται δύο φορές. Όμως κατά βάθος μοιραζόμαστε όλοι σχεδόν παρόμοιες εμπειρίες και στόχους. αναζητούμε την αποδοχή, την επιτυχία, τη συντροφικότητα. Με άλλα λόγια την ευτυχία. Το πολύπλοκο μοτίβο της ζωής αλλά και της καθημερινότητας είναι ένα φράκταλ. 'Εχει άπειρη πολυπλοκότητα, μα σε όποια σημείο και αν εστιάσεις θα δεις κάτι που το βλέπεις και αλλού, και αλλού και αλλού. Αυτή ήταν η ιδέα πίσω από τα θραύσματα. Καθημερινές ιστορίες, όπως τις βλέπω εγώ με μια βεβαιότητα ότι κάπου κάποιοι άλλοι θα κάνουν τις ίδιες σκέψεις και θα ζουν παρόμοια περιστατικά. Βέβαια πάντα θα αλλάζει η οπτική γωνία. Μπορεί αυτό να είναι το μυστικό της πολυπλοκότητας της ζωής.
