Η χώρα των θαυμάτων

Μάθαμε να ντυνόμαστε το σκοτάδι και να οικειοποιούμαστε την προστασία του.
Αυτό γιατί το φως της μέρας ξέσκιζε τα εύθραυστα όνειρά μας.
Με τον καιρό βρήκαμε τρόπους να τα μπαλώνουμε με αλλόκοτα υφάσματα και χρωματιστές κλωστές.
Δεν ταίριαζαν με τον μονόχρωμο κόσμο σας και μας κυνηγήσατε.
Κρυφτήκαμε σε αταξίδευτα μέρη και χώρες χαμένες στο χρόνο.
Ζήσαμε έτσι για κάμποσο καιρό ευτυχισμένοι.
Τα γέλια μας τις νύχτες ανέβαιναν στον κόσμο σας και ανάψαν φλόγες επανάστασης.
Στείλατε δράκους και μάγισσες στα παραμύθια που σκαρώναμε μα κάθε φορά τρέχαμε πιο γρήγορα από σελίδα σε σελίδα,
στήνοντας παγίδες και ψιθυρίζοντας ξόρκια.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο και πάντα μας τρόμαζε η καταιγίδα.
Ζαρώναμε όταν ακούγαμε την ανάσα σας στους ώμους μας,
τρέμαμε μην μας ματώσουν οι γυαλιστερές σας λεπίδες.
Με κάθε χτύπημα πεισμώναμε περισσότερο
και χωρίς να το καταλάβουμε κάθε φορά που πέφταμε σηκωνόμασταν.
Κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ.
Σε δυσθεώρητα ύψη, σε μια ιδανική πραγματικότητα.
Δε μας χαρίστηκε. Δεν απλώθηκε απλόχερα μπροστά μας.
Τη χτίσαμε με υλικά από τους κομματιασμένους εαυτούς μας.
Τίποτα δεν έδειχνε να ταιριάζει, μα όλα βρήκαν το δρόμο τους.
Ενώθηκαν και η φαντασία άμβλυνε της διαφορές τους.
Δημιουργώντας έναν τέλειο κόσμο, ανοιχτό σε όποιον ελπίζει.
Γιατί όλα είναι δυνατά για όσους ρισκάρουν.
Στη χώρα αυτή των θαυμάτων τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Να το θυμάσαι αυτό όταν σου λένε πως χάσαμε.
Ό,τι είναι εδώ μέσα, κανείς δεν μπορεί να το κλέψει.
Τα θαύματα ανήκουν αποκλειστικά στους ονειροπόλους.